شعرخط خطیهای ناخوانای ذهن

می کشم خطی شروعش از خیال      انتهایــــش نقطـــــــه ای در یک محال

از محال آمــــد به خاطـــــــر نام دل      زانکـــــــــه دل را در محالاتــــست بال

آتشی بـــــا آه بــــــــر پـــا می کنم      تا بســــوزم سینــــــــه را در اشتـعال

چونکه فریاد از دلم برخاست سخت      باز می گویم کمــــــی دیگــــــــر بنال

هر بلا بر مـــــــن رسید از دل رسید      جان به لب آمد، زبان در قیـــــل و قال

هرچه را من می کشیدم با سفیـــد      پشت سر در دست ِ دل دیـــدم زغال

ای رفیقان! بی دلی امــــــری محال      با دلـــم هم روی زردم چــــــــون هـلال

پاره خطّ زندگی کِی دسـت ماست؟     کی به دست خود نوشتیم خطّو خال

دست ِ ما را دسـت ِ دل دادند دوش      خط کش و پــــرگار ِ ما هیچست حال

آنکه ما را بی قلم خــــط داده است        می دهــد مـــــــا  را به میلش انتقال

از شــــروع ِ  خــــطّ  ِ  ما تا انتهــا        دل مهندس باشـــــد و مـــــــا اشتغال

پس قلم را دست دل بایـــــد سپـرد        بعد از این دل می کشد نقش ِ کمال

میکشم خطّی شروعــش نقطه ای       نقطه ی پایـــــــــان بمانــــــد در خیال 

 خط خطی های ناخوانا 

آرمان (خط خطیهای من)