غزل حافظ مرا می‌بینی و هر دم زیادت می‌کنی دردم

من ازاین شعره حضرت حافظ یه دنیاخاطره دارم  خیلی پرمفهومه دنیایی توهمین چندبیت وجودداره 

که هرکس براساس نوع زندگیش درکه خاصی ازش داره. 

مرا می‌بینی و هر دم زیادت می‌کنی دردم  

تو را می‌بینم و میلم زیادت می‌شود هر دم

به سامانم نمی‌پرسی نمی‌دانم چه سر داری 

به درمانم نمی‌کوشی نمی‌دانی مگر دردم 

نه راه است این که بگذاری مرا بر خاک و بگریزی 

گذاری آر و بازم پرس تا خاک رهت گردم 

ندارم دستت از دامن بجز در خاک و آن دم هم 

که بر خاکم روان گردی به گرد دامنت گردم  

فرورفت از غم عشقت دمم دم می‌دهی تا کی 

دمار از من برآوردی نمی‌گویی برآوردم 

شبی دل را به تاریکی ز زلفت باز می‌جستم 

رخت می‌دیدم و جامی هلالی باز می‌خوردم 

کشیدم در برت ناگاه و شد در تاب گیسویت 

نهادم بر لبت لب را و جان و دل فدا کردم 

تو خوش می‌باش با حافظ برو گو خصم جان می‌ده 

چو گرمی از تو می‌بینم چه باک از خصم دم سردم