شبی از پشت یک تنهایی نمناک و بارانی

 

شبی از پشت یک تنهایی نمناک و بارانی
تو را با لهجه ی گل های نیلوفر صدا کردم
تمام شب برای با طراوت ماندن
باغ قشنگ آرزوهایت دعا کردم
پس از یک جستجوی نقره ای در کوچه های آبی احساس
 تو را از بین گل هایی که در تنهایی ام روئیده
با حسرت جدا کردم
و تو در پاسخ آبی ترین موج تمناک دلم گفتی
دلم حیران و سرگردان چشمانی است ...
رؤیای من تنها برای دیدن زیبای آن چشم ،
تو را در دشتی از تنهایی و حسرت رها کردم ...
همین بود آخرین حرفت ،
و من بعد از عبور تلخ و غمگینت .........
چشمهایم را بروی اشکی از جنس غروب ساکت
و نارنجی خورشید ، وا کردم .
نمی دانم چرا رفتی ،
نمی دانم چرا ؟؟؟
شاید خطا کردم ...
وتو بی آنکه فکر غربت چشمان من باشی
 نمیدانم کجا ، تا کی ، برای چه ... ولی رفتی ...و بعد از رفتنت باران چه معصومانه می بارید ...
ببین که سرنوشت انتظار من چه خواهد شد
و بعد از این همه طوفان و وهم و پرسش و تردید ...
کسی از پشت قاب پنجره آرام و زیبا گفت ...
تو هم در پاسخ این بی وفایی بگو
در راه عشق و انتخاب او خطا کردم ...
و من در حالتی ما بین اشک و حسرت و تردید ...
نمی دانم چرا
برای شادی و خوشبختی باغ قشنگ آرزوهایت
دعا کردم .....